Idąc w ślady ojca piłkarza, napastnik urodzony w Tbilisi spędził pięć lat w akademii Dinama, od 11 roku życia. W tym sezonie, w barwach liderów Serie A, Napoli, zdobył 14 bramek i 14 asyst we wszystkich rozgrywkach. Długą drogę przebył, choć ma dopiero 22 lata.
"Niewielu mogło sobie wtedy wyobrazić, że ten chudy chłopak stanie się międzynarodową gwiazdą" - powiedział AFP ówczesny doradca prezesa Dinams Tbilisi, Levan Salukvadze.
Jeszcze w 2017 roku, gdy Kwaracchelia rozpoczynał karierę seniorską w czołowym klubie Gruzji, mając 16 lat, "menedżerowie obawiali się, że nie jest fizycznie sprawny (wystarczająco), aby grać z seniorami", powiedział Salukvadze.
"Prezes klubu zasugerował, aby poczekać jeszcze kilka lat, zanim dołączy do drużyny, ale powiedziałem mu, że za dwa lata Kwaracchelia będzie grał dla Liverpoolu lub Realu".
Teraz Kwaracchelia jest międzynarodową gwiazdą nazywaną przez fanów Napoli Kvaradoną, w nawiązaniu do ich ikony, Diego Maradony. Jako dziecko był "nieśmiałym, zdyscyplinowanym chłopcem, który żył dla piłki nożnej", według wspomnień Salukvadze.
"Od dziecka był w pełni skoncentrowany na futbolu i do dziś piłka nożna jest dla niego czymś więcej niż tylko pracą... dlatego jego zwody, zagrania i sprinty są tak radosne".
Ówczesny główny skaut Dinama Tbilisi Teimuraz Ugrekhelidze opisał go jako "bardzo utalentowanego dzieciaka, wyróżniającego się szybkością i techniką".
"Jego technika polegała nie tylko na tym, że nie tracił piłki, zawsze był gotowy do podjęcia działań ofensywnych" - dodał.
"Kwaracchelia nigdy nie opuścił ani jednego treningu, był przykładem dla drużyny jako utalentowany i niezwykle skupiony na celach zawodnik, który zawsze robi wszystko, aby wygrać".
Błyszcząca gwiazda
Biograf Giorgi Kekelidze powiedział, że talent Kwaracchelii jest zakorzeniony w miłości do piłki nożnej, którą widział jako dziecko w swojej rodzinie i rodzinnej wiosce w zachodniej Gruzji. W niemal każdym wywiadzie Kwaracchelia przypisuje rodzinie zasługi za swoje osiągnięcia.
"Jego dziadek Mamia i ojciec Badri byli odnoszącymi sukcesy piłkarzami, a jego babcia Dunia - zapaloną, ale bardzo dziwną entuzjastką piłki nożnej" - powiedział Kekelidze. "Kiedyś życzyła sobie, aby wszystkie mecze piłkarskie kończyły się remisem, żeby nikt się nie denerwował".
"Ale to się zmieniło po tym, jak Chwicza przeniósł się do Napoli. Przed jego meczem robiła znak krzyża na telewizorze i modliła się o jego zwycięstwo". Kiedy Dunia zmarła w styczniu, Kwaracchelia nosił bransoletkę z jej imieniem podczas meczu Napoli z Romą.
"W Nakifu, odległej wiosce o sielankowych krajobrazach i zaledwie 700 mieszkańcach, jest wielka miłość do piłki nożnej", powiedział Kekelidze. Może się to wydawać mało prawdopodobną kolebką dla wschodzącego globalnego fenomenu, ale "jego imię po megrelsku znaczy dosłownie «świecąca gwiazda»", a ta może pojawić się wszędzie.
Radzieccy Brazylijczycy
Tengiz Paczkoria, historyk gruzińskiej piłki nożnej, który śledził karierę Kwaracchelii od najmłodszych lat, powiedział, że bogate tradycje piłkarskie tego kraju ukształtowały go jako zawodnika.
Podczas minionej już złotej ery gruzińskiej piłki nożnej - która kwitła od lat 60. do 80. XX wieku - "Gruzińscy piłkarze byli określani w europejskiej prasie jako «radzieccy Brazylijczycy»" - powiedział.
"To był wysoce techniczny, improwizowany futbol, który charakteryzował grupę wielkich piłkarzy, a styl Kwaratskhelii wywodzi się właśnie z ich piłkarskiej estetyki" - dodał.