Urodzony w Cremonie 9 lipca 1964 roku, były napastnik reprezentacji Włoch zmarł w angielskiej stolicy, gdzie był hospitalizowany podczas walki z nowotworem wykrytym pięć lat temu. Zatem, po bolesnych pożegnaniach Sinišy Mihajlovicia i Pelégo, futbol traci kolejnego wielkiego, który współtworzył historię tej dyscypliny.
Rodzina Viallego potwierdziła odejście piłkarza krótką notką: "Z bezgranicznym smutkiem informujemy o śmierci Gianluki Viallego. Otoczony rodziną odszedł minionej nocy po pięciu latach choroby, której stawiał czoła z odwagą i godnością. Dziękujemy licznym osobom, które wspierały go przez lata swoim przywiązaniem. Jego wspomnienie i wzór będą na zawsze żyć w naszych sercach".
W grudniu Vialli odszedł ze sztabu reprezentacji narodowej z bolesnym komunikatem, ale nie bez nadziei. "Po długich i trudnych negocjacjach z moim wspaniałym zespołem onkologów zdecydowałem zawiesić, miejmy nadzieję tymczasowo, wszystkie moje obecne i przyszłe zobowiązania zawodowe. Celem jest wykorzystanie wszystkich moich psychofizycznych zasobów, by pomóc ciału przejść przez tę fazę choroby, by móc stawiać czoła kolejnym przygodom możliwie szybko i dzielić je z wami. Ściskam".
Jako jedni z pierwszych piłkarza upamiętnili działacze Sampdorii, dla której był człowiekiem-symbolem. Złamane serce i zdjęcie uśmiechniętego napastnika w koszulce Sampdorii.
Vialli rozegrał 673 mecze i strzelił 259 goli w Serie A, Premier League i pucharach międzynarodowych. Dla reprezentacji grał 59 razy, trafiając 16 razy i zdobywając brązowy medal mundialu 1990. Z zespołem U21 wywalczył srebro i brąz w mistrzostwach Europy 1984 i 1986. W 2019 dołączył do FIGC (włoski związek piłki nożnej), ponownie współpracując ze swoim "bliźniakiem", Roberto Mancinim.
Jego dorobek pucharowy uwzględnia dwa mistrzostwa Włoch, z Sampdorią i Juventusem, puchar Ligi Mistrzów (1996) i Puchar UEFA (1993) z Juve, Superpuchar UEFA z Chelsea (1998), dwa Puchary Zdobywców Pucharów z Sampdorią (1990) i Chelsea (1998), Puchar Anglii z Chelsea (1997), cztery Puchary Włoch (jeden z Juve i trzy z Sampdorią), Puchar Ligi w Anglii i dwa Superpuchary Włoch. Jako trener poprowadził Chelsea do Pucharu Anglii i Tarczy Wspólnoty.