Po cztery tytuły mistrzowskie mają w dorobku Włochy i Niemcy, po dwa - Urugwaj, Argentyna i Francja, a po jednym - Anglia, Francja i Hiszpania. W rywalizacji kontynentów Europa prowadzi z Ameryką Płd. 12:9.
Sześć krajów zdobyło tytuły mistrzowskie będąc organizatorem mistrzostw: Urugwaj (1930), Włochy (1934), Anglia (1966), RFN (1974), Argentyna (1978), Francja (1998). Zespoły, które obroniły tytuł mistrza świata, to Włochy (1938) i Brazylia (1962).
Tylko 13 drużyn grało w meczach finałowych. Były to wyłącznie ekipy z Europy i Ameryki Południowej: Niemcy - osiem razy, Brazylia - siedem, Włochy - sześć, Argentyna - pięć, Holandia i Francja - po trzy, Urugwaj, Węgry i Czechosłowacja - po dwa, a Szwecja, Anglia, Hiszpania i Chorwacja - raz.
Stary Kontynent był 28-krotnie reprezentowany w meczu finałowym, a Ameryka Płd. - 14 razy. Gole w meczach finałowych - 77 (3,67 na mecz). Najwyższy wynik w finale: Brazylia - Szwecja 5:2 (1958).
W siedmiu meczach finałowych doszło do dogrywek: w 1934, 1966, 1978, 1994, 2006, 2010 i 2014 roku, a dwa spotkania o tytuł zakończyły się konkursem rzutów karnych - w 1994 i 2006 roku.
Z 21 dotychczasowych finałów 15 prowadzili sędziowie z Europy. Najczęściej - czterokrotnie - wyróżnienia tego dostąpili arbitrzy z Anglii.
Hat-tricka w meczu finałowym uzyskał tylko Geoff Hurst (Anglia, 1966). Po dwa gole zdobyli: Gino Colaussi (Włochy, 1938), Silvio Piola (Włochy, 1938), Helmut Rahn (RFN, 1954), Vava (Brazylia, 1958), Pele (Brazylia, 1958), Mario Kempes (Argentyna, 1978), Zinedine Zidane (Francja, 1998) i Ronaldo (Brazylia, 2002).
Piłkarze, którzy strzelali bramki w dwóch meczach finałowych MŚ: Vava - 1958 i 1962, Pele - 1958 i 1970, Paul Breitner (RFN) - 1974 i 1982.
Gola z karnego w meczach finałowych (w regulaminowym czasie gry bądź dogrywce) zdobyli: Johan Neeskens (Holandia, 1974), Paul Breitner (RFN, 1974), Andreas Brehme (RFN, 1990), Zinedine Zidane (Francja, 2006) i Antoine Griezmann (Francja, 2018). Jedenastki w finale nie wykorzystał jedynie Antonio Cabrini (Włochy, 1982).
Brazylia jako jedyna wygrała finał na Starym Kontynencie
Czerwone kartki w meczach finałowych zobaczyło pięciu piłkarzy: Pedro Monzon i Gustavo Dezotti (obaj Argentyna, 1990), Marcel Desailly (Francja, 1998), Zinedine Zidane (Francja, 2006), John Heitinga (Holandia, 2010).
Piłkarze grający w dwóch zwycięskich zespołach (11): Giovanni Ferrari, Giuseppe Meazza (obaj Włochy) 1934 i 1938, Didi, Garrincha, Gilmar, Djalma Santos, Nilton Santos, Vava, Mario Zagalo, Zito (wszyscy Brazylia) 1958 i 1962, Pele (Brazylia) - 1958 i 1970, Cafu - 1994 i 2002.
Mistrz świata jako piłkarz i jako trener: Mario Zagalo (Brazylia), jako gracz w 1958 i 1962, a w roli szkoleniowca w 1970 roku; Franz Beckenbauer (RFN) - w 1974 roku oraz w 1990; Didier Deschamps (Francja) - w 1998 i 2018 roku.
Miasta, w których dwukrotnie rozegrano finał (3): Meksyk (1970 i 1986), Rzym (1934 i 1990), Paryż (1938 i 1998).
W pierwszych 13 meczach finałowych każdy z zespołów strzelił przynajmniej jedną bramkę. Argentyna w 1990 roku była pierwszą drużyną, której się to nie udało. Po raz pierwszy w 1994 roku mecz finałowy (Brazylia - Włochy) zakończył się remisem bezbramkowym.
Brazylia jest jedyną reprezentacją spoza Europy, która wygrała finał w mistrzostwach na Starym Kontynencie - w 1958 roku w Szwecji. Poza Europą triumfowało dwóch jej przedstawicieli - Hiszpania 12 lat temu w RPA oraz Niemcy w 2014 roku w Brazylii. Był to jednocześnie pierwszy mundial w Ameryce Południowej, którego nie wygrał zespół z tego kontynentu.
(PAP)