Zawsze istniały gwiazdy, które przekształcały koszykówkę, a nawet wymuszały aktualizację zasad, aby ograniczyć ich niekwestionowaną dominację. Wilt Chamberlain, Michael Jordan, a nawet Steph Curry w ostatnich czasach są tego przykładami.
Ten ostatni, wraz ze swoją drużyną Golden State Warriors, wprowadził ideę gry zza łuku, oddalania się od obręczy, otaczania się strzelcami za trzy punkty. Przez wiele lat koszykówka small-ball dominowała w NBA do tego stopnia, że o centrach mówiło się jak o gatunku zagrożonym wyginięciem.
Byli jednak tacy, którzy się temu przeciwstawiali, wprowadzając ulepszenia do swojej gry i aktualizując swój styl do współczesnych czasów. MVP sezonu zasadniczego został przecież center 76ers Joel Embiid.
Z kolei MVP Finałów został Nikola Jokic. Ze swojego schronienia w Górach Skalistych, z 41. picku w drafcie 2014 roku, Serb z unikalnym typem ciała stał się w mniej niż dekadę: najlepszym graczem na planecie.
Jokic gra w Matrixie
W przypadku Jokicia nie ma potrzeby wybierania między niebieską, a czerwoną pigułką. Jokic gra w Matrixie – z inną prędkością niż wszyscy, a raczej sprawia, że wszyscy inni, zarówno koledzy z drużyny, jak i przeciwnicy, wydają się poruszać wolniej w jego świecie. On tymczasem czeka na moment, by za pomocą wrodzonego talentu zdecydować, co zrobić, gdzie przesunąć piłkę i jak siać spustoszenie w szeregach przeciwników.
Jest centrem, ponieważ jest duży: dokładnie 2,11 metra, ale w rzeczywistości to on jest centrum gry Nuggets. Musi być otoczony kolegami z drużyny, którzy go rozumieją, którzy przecinają strefę, którzy dobrze strzelają i którzy dobrze czytają grę. Stamtąd ułatwia im grę i sprawia, że są lepsi. A jeśli jego koledzy z drużyny nie są w grze, to zrobi to sam i zdobędzie punkty w pojedynkę.
Przeciwko Heat notował średnio 30,8 punktu, 13,5 zbiórki, 8 asyst, 1,3 bloku i 1 przechwyt w pięciu meczach, w których zdobył swój pierwszy pierścień. Po prostu nie do zatrzymania i nie do podważenia. Nie ma obecnie nikogo takiego jak on.